«Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια». Το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» ισορροπεί ανάμεσα στην προκατάληψη και την συμπόνοια. Πάντα θα υπάρχουν *«Γιούελς» σε αυτό τον κόσμο. Αλλά πάντα θα υπάρχουν και οι «Άττικους» να μας θυμίζουν ότι «υπάρχει μόνο ένα είδος ανθρώπων: Άνθρωποι»!
*«Γιούελς»: Μπομπ Γιούελς, ο κατήγορος του νεαρού μαύρου Τομ Ρόμπινσον.
Γιατί το επέλεξα
Το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» ‘έπεσε’ στα χέρια μου σαν e-book. Ένα από πολλά που κατέβασα από το διαδίκτυο κατα την περίοδο της καραντίνας.
Γενικά, τους τελευταίους μήνες προσπαθώ να εντοπίσω κλασικά βιβλία που, είτε μου είναι γνώριμα από τον τίτλο μόνο είτε έχω διαβάσει μόνο αποσπάσματα και που τράβηξαν το ενδιαφέρον. Ένα από αυτά είναι και το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Harper Lee.
Σύνοψη
(Από το οπισθόφυλλο)
«Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια».
Αυτή είναι η συμβουλή του δικηγόρου Άττικους Φιντς στα παιδιά του, καθώς ο ίδιος αποφασίζει να υπερασπιστεί στο δικαστήριο το πραγματικό «κοτσύφι» αυτής της υπέροχης ιστορίας, έναν νεαρό μαύρο…
Μέσα από τα παιδικά μάτια της Σκάουτ και του Τζεμ Φιντς, η Χάρπερ Λη εξερευνά με αναντίρρητη εντιμότητα και αστείρευτο χιούμορ τον παραλογισμό της στάσης των ενηλίκων απέναντι στις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις στον Αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του ’30.
Τα φαινομενικά γαλήνιο και ειρηνικό Μέικομπ της Αλαμπάμα είναι στην πραγματικότητα βουτηγμένο στην προκατάληψη, τη βία και την υποκρισία. Αλλά τη ναρκωμένη συνείδηση της πόλης θα συνταράξει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για δικαιοσύνη…
Ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αξιολογότερα κλασικά έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και το Βραβείο Πούλιτζερ, μεταφράστηκε σε πάνω από σαράντα γλώσσες και μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο, το 1962, από τον Ρόμπερτ Μάλιγκαν, σε μια «κλασική» ταινία με πρωταγωνιστή τον Γκρέγκορι Πεκ.
Ίσως σε ενδιαφέρουν:
✔ 16 όροι βιβλίων που περιγράφουν κάθε βιβλιόφιλο!
✔ 10 πράγματα που έμαθα διαβάζοντας e-books
✔ 5 σκέψεις για το «Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ»
✔ 18 αστείες καταστάσεις που βιώνουν οι βιβλιόφιλοι!
SPOILERS FREE BUT…
Στην παρακάτω ανάρτηση αναφέρονται μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο και περιγράφονται οι χαρακτήρες που ξεχώρισα περισσότερο σε αυτό. Δεν αναφέρονται spoilers, εκτός κι αν η παρουσίαση ενός ή περισσότερων χαρακτήρων του βιβλίου θεωρείται spoiler…
Οπότε αν είσαι από τους τύπους που θέλει να ανακαλύπτει τους χαρακτήρες κατά τη διάρκεια του διαβάσματος, και όχι πριν… no hard feelings here.
Γιατί μου άρεσε
Αν έπρεπε να περιγράψω το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» με τρεις λέξεις αυτές θα ήταν: ελπιδοφόρο, συμπονετικό, θαρραλέο.
Θα μπορούσα να προσθέσω και επίκαιρο, μιας και το θέμα του ρατσισμού και της προκατάληψης, δυστυχώς, υπάρχει ακόμα. Σε μικρότερο βαθμό για κάποιες ομάδες ανθρώπων μεν, αλλά μεγαλύτερο για κάποιες άλλες… Αλλά αυτό είναι αυτονόητο. Γι’ αυτό συγκαταλέγεται και στα κλασικά άλλωστε.
«Αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας, είναι η συνείδηση του ανθρώπου.»
Είναι μεγάλο βιβλίο (360 σελίδες περίπου), αλλά με τόσο απλή και ανάλαφρη γραφή που απλά σε συνεπαίρνει. Η Harper Lee περιγράφει τόσο όμορφα και ζωντανά τους χαρακτήρες, τα τοπία, τα κτίρια αλλά και τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις των ανθρώπων, που δεν θέλεις να φτάσεις στο τέλος του. Και όταν φτάσεις, θα θέλεις να το διαβάσεις ξανά και ξανά.
Αν μη τι άλλο, μπήκε στη λίστα με τα αγαπημένα μου βιβλία.
Οι χαρακτήρες που ξεχώρισα
Άττικους Φιντς: Ο πατέρας του Τζεμ και της Σκάουτ. Ο δικηγόρος που ανέλαβε την υπεράσπιση του Τομ Ρόμπινσον, ενός νεαρού νέγρου – του πραγματικού «κοτσυφιού» στην ιστορία – που κατηγορείται για ένα έγκλημα που δεν έκανε.
Ζώντας σε μια μικρή κοινωνία, με ότι αυτό συνεπάγεται, ο Άττικους παίρνει το «βάρος του κόσμου» στους ώμους του και προσπαθεί να διδάξει, τόσο στα παιδιά του όσο και στους συγχωριανούς του, ότι «υπάρχει μόνο ένα είδος ανθρώπων: Άνθρωποι».
Κόντρα σε όλους και σε όλα είναι αποφασισμένος να κάνει την αλήθεια να λάμψει. Όχι γιατί πιστεύει ότι θα κερδίσει τη δίκη. Αντιθέτως! Είναι βέβαιος ότι θα χάσει. Και αυτός είναι ένας καλός λόγος από μόνος του για να παλέψει.
Προσπαθεί να αποδείξει – και το καταφέρνει – ότι όλοι είναι άνθρωποι ανεξάρτητα από χρώμα, οικονομική – ή και πνευματική – κατάσταση.
Ζαν Λουίζ «Σκάουτ» Φιντς: Η 8χρονη κόρη του Άττικους, μέσω της οποίας γίνεται κι η διήγηση της ιστορίας.
Λίγες φορές έχω γελάσει δυνατά με βιβλίο. Ο αυθορμητισμός της 8χρονης Σκάουτ που με την παιδική της αφέλεια (;) αναρωτιέται «πώς γίνεται να μισούν τον Χίτλερ και από την άλλη να ‘ναι τόσο κακοί με τους δικούς μας ανθρώπους, εδώ, στον ίδιο μας τον τόπο;…»
«Και την άκουσα να λέει πως είναι καιρός να τους δώσει (σσ. στους νέγρους) κάποιος ένα καλό μάθημα, ότι έχουν παραπάρει τα μυαλά τους αέρα και σε λιγάκι θ’ αρχίσουν να νομίζουν ότι μπορούν να μας παντρεύονται κιόλας. Τζεμ, πώς γίνεται να μισούν τον Χίτλερ και από την άλλη να ‘ναι τόσο κακοί με τους δικούς μας ανθρώπους, εδώ, στον ίδιο μας τον τόπο;…»
Παρατηρεί τους μεγάλους και προσπαθεί να καταλάβει τον παρανοϊκό τρόπο με τον οποίο επιλέγουν να ζυγίζουν τα πράγματα και… τους ανθρώπους.
Ακούει να κατηγορούν τον πατέρα της με λέξεις όπως «αραπάκιας». Δεν γνωρίζει τι σημαίνει, αλλά ο τρόπος που ακούει να το λένε, την εξαγριώνει. Ο πατέρας της, όμως, για άλλη μια φορά, της εξηγεί ότι οι λέξεις έχουν το νόημα που τους δίνουμε εμείς οι ίδιοι.
«Το “αραπάκιας” είναι μια από τις λέξεις που δε σημαίνουν τίποτα απολύτως – σαν το “μυξιάρης”. Το έβγαλαν κάποιοι αμόρφωτοι, ανάξιοι λόγου άνθρωποι για να θίγουν όποιον τους φαίνεται ότι βάζει τους μαύρους πάνω από τους λευκούς. Και έπειτα το πήρε κι άλλος κόσμος, κόσμος σαν εμάς, και διαδόθηκε πια σαν μια ανόητη βρισιά που την πετάς στον άλλο για να του κολλήσεις, υποτίθεται, τη ρετσινιά. […]Κοίτα, μωρό μου, ό, τι και να σου πει κάποιος για να σε πληγώσει, στην ουσία δε θίγει εσένα. Το μόνο που πετυχαίνει είναι να δείξει πόσο φτωχός είναι ο ίδιος μέσα του.»
Τζεμ Φιντς: Ο 12χρονος γιος του Άττικους.
Μπαίνοντας στην εφηβεία, ο Τζεμ αρχίζει να καταλαβαίνει πόσο κακός και άδικος είναι ο κόσμος. Απογοητεύεται με τις συμπεριφορές των ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα μαθαίνει τη σημασία του να μην σταματάς να παλεύεις, όταν βλέπεις να γίνονται αδικίες.
Συνειδητοποιεί ότι οι μέγιστες προσπάθειες που κάνουν άνθρωποι, σαν τον πατέρα του, είναι δυσανάλογες με το αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, είναι άνθρωποι σαν τον Άττικους που αλλάζουν τον κόσμο κάνοντας ένα μικρό βήμα τη φορά.
«Κάνουμε ένα βήμα – ένα πολύ μικρό βηματάκι ίσως, όμως είναι ένα βήμα.»
Μαθαίνει ότι διαβάζοντας και, συνεπώς, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα και στοιχεία αλλά και θάρρος, και ποτέ μα ποτέ βία, μπορείς να σώσεις τα «κοτσύφια» αυτού του κόσμου.
Ακόμα κι αν χάσεις, αξίζει τον κόπο να μαθευτεί η αλήθεια και να δικαιωθεί ηθικά το «κοτσύφι».
Γιατί δεν μου άρεσε
Δεν υπάρχει κάτι που, κλείνοντας το βιβλίο (το tablet στην συγκεκριμένη περίπτωση), να είπα ότι δεν μου άρεσε στην εξέλιξη των καταστάσεων ή στους χαρακτήρες.
Η μόνη απορία που είχα στο τέλος ήταν τι ακριβώς συνέβαινε με τον *Άρθουρ (Μπου) Ράντλει αλλά και τι απέγινε στο τέλος.
* Άρθουρ (Μπου) Ράντλει: γείτονας που λόγω προβλημάτων (ψυχικής;) υγείας δεν έχει βγει από το σπίτι για πολλά χρόνια. Τα παιδιά τον φώναζαν “Μπου” επειδή τρόμαζαν βλέποντας τον.
Παρόλο που συμμετείχε με έναν διακριτικό αλλά αποφασιστικό τρόπο (δεν μπορώ να πω περισσότερα χωρίς να κάνω spoiler), θα ήθελα να μάθω τι απέγινε ή πως εξελίχθηκε.
Κάτι για το τέλος
Μπορείς να βρεις το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» εδώ αλλά και σαν (δωρεάν) e-book εδώ!
Αν το έχετε διαβάσει και σας ενθουσίασε, υπάρχει και συνέχεια. Η συνέχεια του βιβλίου είναι το «Βάλε ένα φύλακα» (Go Set a Watchman), το οποίο κυκλοφόρησε το 2015 (μετά από 55 ολόκληρα χρόνια). Εκεί η Σκάουτ, ενήλικη πλέον, επιστρέφει στην πόλη της μαζί με όλη την παρέα.
❓Πώς σου φάνηκε η ανάρτηση μου; Θα χαρώ να δω σχόλιο σου παρακάτω!
Ανέβηκαν τελευταία:
✔ Πως να βάλεις σκίαση (drop shadow) σε κείμενο ή εικόνα| Canva Tutorial
✔ 10 πράγματα που έμαθα διαβάζοντας e-books
✔ Πως να βάλεις background μέσα σε κείμενο | Canva Tutorial
👉 Μην παραλείψεις να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μου για να μείνεις ενημερωμένος, αλλά και να με ακολουθήσεις σε Facebook, Instagram και Pinterest!
My Little Curious Blog 
Ειναι ενα απο τα βιβλια που θελω πολυ να διαβασω!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Είναι υπέροχο βιβλίο!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Διάβασα το βιβλίο πρόσφατα και μέχρι να γράψω το σχετικό άρθρο στο blog μου σκέφτηκα να δω αν το είχε ανεβάσει και κάποιός άλλος, για να μην γράψω τα ίδια και χαίρομαι που είδα οτι σου άρεσε τόσο όσο και μένα! Όσο αφορά τον » Μποο Ραντλει» θεωρώ οτι είναι άλλο ένα απο τα αθώα » κοτσύφια» της ιστορίας μιας και μάλλον βίωσέ την κοινωνική κατακραυγή και τον «ρατσισμό» λόγω της ασθένειας του( Η οποία απο ότι κατάλαβα και γω είναι ψυχολογικής φύσεως και σε εκεινή την χρονική περίοδο δε θα μπορούσε κανένας πρακτικά να τον βοηθήσει. ) και ήταν κλεισμένος τόσα χρόνια στο σπίτι του, στην δικιά του φυλακή. Φαντάζομαι οτι θα παρέμεινε σε αυτή την θέση και ίσως πιο κοντά στους γείτονές του. Δεν θα πω παραπάνω γιατί μάλλον θα κάνω κανένα spoiler.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο! Το λάτρεψα αυτό το βιβλίο και πιστεύω ότι θα έπρεπε να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία (στο εξωτερικό διδάσκεται εδώ και χρόνια)!
Δυσκολες εποχές για όσους έπασχαν από ψυχικές ασθένειες. Θεωρώ ότι στις μέρες μας είναι πολύ καλύτερα, αν και οι «ταμπέλες» δεν λείπουν μέχρι και σήμερα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!