Η δύναμη του να λες όχι!

Μια τόσο μικρή λέξη με τόσο τεράστιο νόημα. Το όχι δεν είναι απλώς μια λέξη, είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση που κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα της! Πώς μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή σου μαθαίνοντας να λες όχι;

🔔 Για να ενημερώνεσαι για ότι ανεβαίνει αλλά και να λαμβάνεις αποκλειστικά εκτυπώσιμα (freebies) κάνε εγγραφή στο Newsletter του My Little Curious Blog!

Ίσως σε ενδιαφέρουν: 
🖊 Να κρατάμε το «απόθεμα» αναμνήσεων μας γεμάτο!
🖊 Όσα έμαθα μετά από 1 χρόνο blogging!

Ένα από τα πολλά θέματα που είχα να αντιμετωπίσω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακόμα ήταν να μάθω να λέω όχι. Μου πήρε πολλά χρόνια να το καταφέρω και να απενεχοποιήσω τις σκέψεις που έκανα και αυτά που έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου για να τον πείσω ότι δεν είχα άλλη επιλογή από το να πω – ακόμα ένα – ναι.

Μου πήρε πολλά χρόνια να καταφέρω να πω το πρώτο όχι και άλλα τόσα να καταφέρω να το κρατήσω… και την επόμενη φορά, χωρίς να υποκύψω στις ενοχές και αλλάξω τελευταία στιγμή την απάντηση μου σε ναι.

Και γιατί να αρνηθείς μια χάρη σε κάποιον και να βρίσκεις ένα σωρό δικαιολογίες, ενώ μπορείς να πεις ένα ναι και να τελειώνει (;) η υπόθεση; Για χίλιους δυο λόγους θα σου απαντήσω εγώ! Εδώ όμως θα σου περιγράψω μόνο μερικούς από αυτούς.

Η απελευθέρωση του όχι…

Θυμάμαι ακόμα, με όλες τις λεπτομέρειες, το πρώτο όχι που είπα. Μαθήτρια Λυκείου ήμουν. Ήταν ένα ασήμαντο όχι, αλλά τόσο «απελευθερωτικό» και τεράστιας σημασίας για μένα. Ήταν το πρώτο βήμα και η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα ότι κρύβεται ισχυρή θέληση μέσα μου να αλλάξω τα δεδομένα και να πάρω τον έλεγχο. Θυμάμαι ότι το σκεφτόμουν μέρες και νύχτες ολόκληρες, αν έπρεπε να το πω, πως να το πω… Κι αν θύμωναν; Αλλά το είχα πάρει απόφαση. Θα το έλεγα κι ότι γίνει. Δεν είχα τίποτα να χάσω…!

Η αντίδραση τους που τόσο φοβόμουν δεν ήταν παρά ένα πρώτο ξάφνιασμα και μετά αδιαφορία. Τι ανακούφιση! Βέβαια τις επόμενες ημέρες έπαιρναν το μάτι μου διάφορα κρυφογελάκια και σχόλια, αλλά αυτή την φορά ήταν για κάτι που εμένα με έκανε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Αντιστάθηκα και μ’άρεσε!

Έχασα πολλούς ανθρώπους, παρέες, φίλες για αυτόν τον λόγο. Και δεν τους αδικώ από μια άποψη. Δεν ήμουν πια το άτομο που ήξεραν κάποτε και αυτό τους «ξένιζε». Δικαίωμα τους να απομακρυνθούν εκείνοι. Δικαίωμα μου κι εμένα όμως, να λέω όχι σε ότι δεν μ’ αρέσει.

Αυτό το πρώτο όχι με δίδαξε πολλά για τους ανθρώπους γύρω μου. Αλλά κυρίως για εμένα την ίδια. Το βασικότερο και πολυτιμότερο μάθημα που πήρα ήταν ότι οι άνθρωποι σέβονται τα όρια σου, εφόσον τα βάλεις εσύ εκεί. Αν δεν υπάρχουν, απλά δεν τους νοιάζει. Είναι απασχολημένοι με το να επεκτείνουν τα δικά τους πατώντας πάνω στα όρια άλλων, είτε το κάνουν κατά λάθος, επειδή τους λείπει η ενσυναίσθηση, είτε επίτηδες.

Ένας άλλος τρόπος σκέψης…

Σαν εσωστρεφές παιδί που ήμουν, είχα πάντα αυτή την ανάγκη να είμαι το «καλό παιδί» για τους άλλους. Εκείνο το παιδί, και αργότερα έφηβη, που δεν έφερνε αντίρρηση ότι κι αν του έλεγαν. Δεν είχε σημασία τι ήθελα εγώ, αρκεί να ήταν οι άλλοι ευχαριστημένοι. Μα μου πήρε τόσα χρόνια να καταλάβω ότι ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένοι, όσα ναι κι αν τους έλεγα. Ότι ποτέ δεν θα με θεωρούσαν φίλη τους παρά την εύκολη λύση, όταν ήθελαν κάποια χάρη.

Το πρώτο που συνειδητοποίησα είναι ότι το να λέω ναι είχε γίνει μια αυτόματη συνήθεια στο μυαλό μου. Δε σκεφτόμουν καν αν όντως ήθελα, απλώς έλεγα ναι. Σιγά σιγά άρχισα να το αλλάζω αυτό και με τον καιρό (γιατί όλα είναι δυνατά σε αυτή τη ζωή) κατάφερα να γυρίσω την αυτόματη απάντηση «ναι» στην χειροκίνητη λειτουργία «ναι ή όχι».

Killing them with kindness

Η αγαπημένη μου φράση! Μιας και αντιπαθώ οποιαδήποτε είδους αγένεια από όπου κι αν προέρχεται, εννοείται και από εμένα. Υπήρξαν άτομα στη ζωή μου που επέμεναν με έναν κουραστικό και, τελικά εξαιρετικά αγενή, τρόπο να τους «κάνω την χάρη». Αυτούς τους ανθρώπους τους ευχαριστώ, γιατί ανέβασαν τα επίπεδα υπομονής μου κατά πολύ τα τελευταία χρόνια…!

Όταν σε καταφέρει ο άλλος να υψώσεις τη φωνή σου αυτομάτως χάνεις και το δίκιο σου! Οπότε με τέτοια αγενή άτομα θέλει να μην χάσεις την ψυχραιμία σου και να αρνηθείς όσες φορές χρειάζεται και χωρίς να δίνεις εξηγήσεις. Όταν προσπαθείς να πείσεις τον άλλον με χίλιες δυο δικαιολογίες ότι δεν είσαι διαθέσιμος/η, ο άλλος το παίρνει σαν να του τις χρωστάς αυτές τις εξηγήσεις.

Newsflash! Δεν χρωστάς τίποτα σε κάνενα παρά μόνο στον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις ούτε να απολογηθείς, επειδή οι προτεραιότητες σου είναι διαφορετικές. Δεν χρειάζεται να απολογείσαι, γιατί πολύ απλά δεν είσαι υποχρεωμένος/η να ικανοποιείς τους πάντες.

Υπάρχουν άνθρωποι που διαθέτουν την λεγόμενη ενσυναίσθηση και, όταν τους «βάζεις στα δικά σου παπούτσια» εξηγώντας με απλά λόγια γιατί δεν θέλεις, το καταλαβαίνουν. Και τα βρίσκετε… κάπως.

Υπάρχουν όμως, και άνθρωποι που δεν παίρνουν από όχι δοκιμάζοντας (και) τα όρια της υπομονής σου και επιμένουν πολλές φορές επιστρατεύοντας τα «μεγάλα μέσα». Αυτό σημαίνει είτε να προσπαθήσουν να σε ‘ρίξουν’ στο φιλότιμο είτε και να σου θυμώσουν που «δεν είσαι καλός φίλος». Εκεί έμαθα να εφαρμόζω (χωρίς να το ξέρω τότε φυσικά) αυτό που η ψυχολογία ονομάζει ‘mirroring’. Βέβαια εγώ το λέω «fight fire with fire»… οπως βολεύεται ο καθένας.

Όταν προσπάθησε κάποια ‘φίλη’ από την τότε παρέα να με «πιάσει στο φιλότιμο», δοκίμασα για πρώτη φορά (με θυμό που πάλευα να συγκρατήσω εκείνη τη στιγμή… και δεν θυμώνω καθόλου εύκολα) να κάνω το ίδιο παινεύοντας την «κατανόηση» που δείχνει και δεν επιμένει άλλο να γίνει το δικό της. Μπορεί εκείνη τη στιγμή απλά να αιφνιδιάστηκε, αλλά δεν επέμεινε άλλο.

Θέλει χρόνο…

Όλα μαθαίνονται σε αυτή τη ζωή, έστω και σε ένα βασικό επίπεδο… επιβίωσης. Το μυαλό θέλει χρόνο για να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται και αντιδρά. Δεν θα γίνει από την μια μέρα στην άλλη, αλλά θα γίνει. Κάθε μικρή νίκη δίνει το θάρρος να συνεχίζεις. Όσο το δουλεύεις στο μυαλό σου τόσο θα το βλέπεις να γίνεται πραγματικότητα.

Το ξεκαθάρισμα…

Το δύσκολο κομμάτι δεν είναι να πεις όχι, ούτε να επιμείνεις στα όχι σου! Είναι αυτό το τελικό ξεκαθάρισμα… φίλων. Σε κανένα δεν αρέσει, όταν έχει συνηθίσει ένα ‘βολικό’ άνθρωπο ξαφνικά να του λέει όχι στο ένα και το άλλο. Κι εσύ (πες αλήθεια τώρα), αν ξαφνικά κάποιος στην παρέα αλλάξει συμπεριφορά και αρχίσει να μην είναι κάθε φορά διαθέσιμος, δε θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι και ίσως να απομακρύνεσαι; Ότι ισχύει για σένα ισχύει και για τους άλλους.

Ναι, θα χάσεις τους περισσότερους φίλους σου με αυτό το ξεκαθάρισμα, πράγμα επόμενο, αλλά θα κερδίσεις άλλους τόσους στην πορεία. Και αυτοί οι άλλοι θα σε γνωρίσουν όπως είσαι πραγματικά, με τα ναι και τα όχι σου. Και στην τελική αναρωτήσου: αυτοί που έφυγαν επειδή τους ‘την χάλασες’ ήταν όντως φίλοι σου; Ή απλά ήσουν «ο άνθρωπος του ναι» γι’ αυτούς;

Συμπέρασμα

Οι άνθρωποι σέβονται τα όρια όταν τα βλέπουν… Όπως μαθαίνεις τον εαυτό σου να σε σέβεται το ίδιο ‘βγάζεις’ και στους άλλους. Γιατί αν δεν υποστηρίξεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανένας. Ο καθένας έχει τον δικό του εαυτό να προσέξει…!

Εσύ πότε έμαθες να λες όχι;

*Αρχική εικόνα από pixabay

Αν σου άρεσε το άρθρο, άφησε ένα σχόλιο ή μοιράσου το στα social media!
____________________
🔔 Για να ενημερώνεσαι για ότι ανεβαίνει αλλά και να λαμβάνεις αποκλειστικά εκτυπώσιμα (freebies) κάνε εγγραφή στο Newsletter του My Little Curious Blog!
____________________
🔔 Έχεις Facebook, Instagram ή Pinterest; Σε περιμένω και στα δικά μου!
Facebook, Instagram και Pinterest

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:
🖊 Να κρατάμε το «απόθεμα» αναμνήσεων μας γεμάτο!
🖊 7 τρόποι να αποσπάσεις την προσοχή σου σε περίπτωση κρίσης πανικού
🖊 Το #1 κόλπο για να νικήσεις την αναβλητικότητα
🖊 Όταν το σώμα σου φωνάζει «σταμάτα» να το ακούς!