Το 2020 ήταν η χρονιά που το πιο σημαντικό πράγμα που κάναμε ήταν να επιβιώσουμε… κυριολεκτικά! Τί μαθήματα πήρα αυτή την περίεργη χρονιά; Τί στόχους έχω βάλει για το 2021; Έναν και μοναδικό…
Η περίεργη αυτή χρονιά μάς χάρισε – θέλοντας και μη – μερικά «απαιτητικά» μαθήματα…! Τελικά ο παλιός πλέον, eye catching, ομοιόμορφος, στρογγυλός χρόνος με τα δύο 20άρια μάς βγήκε ζόρικος! Άρχισε ανέμελα, συνέχισε… όχι και τόσο ανέμελα και τελείωσε… άστα να πάνε!
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα Χριστούγεννα δηλαδή… Ο τελευταίος μήνας αυτής της αλλόκοτης χρονιάς μάς κάνει να ξεχαστούμε έστω και για λίγο. Και παρόλο που τα φετινά Χριστούγεννα είναι τα πιο μοναχικά που ζούμε ποτέ, έγιναν η αιτία να αποκτήσουμε μερικά πολύ ξεχωριστά δώρα.
👉 Διάβασε κι αυτό: Το μοναδικό πράγμα που πρέπει να κάνεις τη νέα χρονιά!
Εν τω μεταξύ… πραγματικά πέρασε ένας χρόνος; Μόνο σε εμένα φαίνεται σαν να πέρασαν τρία χρόνια… σε μόλις 12 μήνες; Ιανουάριος… ένας μήνας, Φεβρουάριος… δύο μήνες, Μάρτιος… ένας χρόνος, Απρίλιος… δύο χρόνια, Μάιος… δύο χρόνια και δύο μήνες, Ιούνιλιστος (Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος), Σεπτέεεμβριος, Οκτώωωωωβριος, Νοέεεεεεεεμβριος, Δεκέεεεεεεμβριοοοοοοοοος. Πόσα χρόνια είναι τώρα αυτά; Μάλλον βγαίνουν πάνω από τρία τελικά… 🥴
Το οτι το 2020 ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλους μας το γνωρίζετε ήδη (εκεί ήσασταν 😑). Μια χρονιά που ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ξαφνικά όλα γύρισαν ανάποδα. Ξαφνικά το να αγκαλιάζεις τους ανθρώπους σου είναι απαγορευτικό. Ξαφνικά η χειραψία με έναν γνωστό έγινε πηγή καχυποψίας και αφόρητου άγχους που σε ακολουθεί για τουλάχιστον δύο εβδομάδες.
Τα «απαιτητικά» μαθήματα μιας περίεργης χρονιάς
Ναι, μάθαμε να πλένουμε τα χέρια μας… σωστά! Ναι, μάθαμε να δίνουμε σημασία στο τι γίνεται γύρω μας και να σκεφτόμαστε και τον δίπλα που στέκεται στην ίδια στάση με εμάς, αλλά και στο διπλανό δωμάτιο στο σπίτι μας. Τον παππού, τη γιαγιά, τον πατέρα, τη μητέρα, το σύζυγο, τη σύζυγο ή ακόμα και το παιδί που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες. Και να μην ανήκει δηλαδή, πάλι προσέχουμε.
Μάθαμε καινούριους όρους όπως «απολύμανση», «υποχρεωτικό», «αποστάσεις», «μένουμε σπίτι», «σχολαστικό πλύσιμο», «υποχρεωτική/εθελοντική καραντίνα», «τηλε-διάσκεψη», «τηλεκπαίδευση», «τηλε-αγκαλιά»…. 😞
Το 2020 μας δίδαξε ή μάλλον μας θύμισε ότι τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ, δεν είναι δεδομένο. Ούτε η υγεία, ούτε οι βόλτες με φίλους, ούτε η βραδινή διασκέδαση, ούτε το φαγητό σε μια ταβέρνα ή ένα εστιατόριο, ούτε τα ταξίδια, ούτε οι γιορτές ή έστω Κυριακές με αγαπημένα πρόσωπα.
Συλλογιζόμενη όλες τις δικές μου στιγμές που έζησα το 2020 και επειδή είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να αναλύω τη «μεγαλύτερη εικόνα» στα πράγματα, θεωρώ ότι το σοκ της απότομης αλλαγής ήταν το χειρότερο σε αυτή τη χρονιά. Αυτό το ξαφνικό σοκ που δεν σε αφήνει να σκεφτείς, ούτε καν να αντιδράσεις παρά σε αφήνει μουδιασμένο.
Ξαφνικά «αναισθητοποιήθηκαν» οι δύο από τις πέντε αισθήσεις μας. Λόγω των γαντιών και του αντισηπτικού «αναισθητοποιήθηκε» η αφή. Η χειραψία γίνεται με τον αγκώνα. «Αναισθητοποιήθηκε» κι η όσφρηση. Βγαίνεις για περπάτημα στο βουνό ή στη θάλασσα και δεν μυρίζεις τίποτα, εκτός κι αν είσαι μόνος και κατεβάσεις τη μάσκα…
Από την άλλη πλευρά, οξύνθηκαν άλλες αισθήσεις. Η όραση και η ακοή για παράδειγμα. Η όραση γιατί κρατάμε τα μάτια μας, όχι ανοιχτά, αλλά μισάνοιχτα… κοιτώντας πιο καχύποπτα (από ποτέ) όποιον πλησιάζει σε λιγότερο από δύο μέτρα. Η ακοή γιατί ακούμε κάθε μέρα και κάτι περισσότερο για τον ιό που αποφάσισε να μας ταρακουνήσει για τα καλά. Κάθε μέρα ακούμε και μια νέα εξέλιξη για το πως πρέπει ή δεν πρέπει να συμπεριφερθούμε όπου κι αν πηγαίνουμε.
Ξαφνικά φοβόμαστε και τη σκιά μας. Ακόμα κι αν τα κάνουμε όλα σωστά, όπως όρισε η κυβέρνηση, ακόμα κι αν στείλουμε το σωστό μήνυμα, έχουμε το έξτρα χαρτί κυκλοφορίας, φορέσουμε μάσκα, απολυμάνουμε τα χέρια μας βγαίνοντας από τα ΜΜΜ, συνεχώς νιώθουμε ότι κάτι ξεχνάμε. Προσωπικά το νιώθω κάθε φορά όταν πρέπει να βγω έξω. Στο «κλειδιά, κινητό, πορτοφόλι» προστέθηκε και το «μήνυμα, μάσκα, υγρά μαντηλάκια».
Και στρίβουμε στην πρώτη γωνία μόλις δούμε έναν αστυνομικό μπροστά μας. Κι ας μην έχουμε κάνει τίποτα λάθος. Πανικός… μην ξεχάσουμε κάτι, μην κάνουμε κάτι λάθος και το πληρώσουμε με πρόστιμο στην καλύτερη και ασθένεια στη χειρότερη.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;; Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η νέα χρονιά. Το μόνο που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι όλη αυτή η τρέλα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Απλά ελπίζουμε να έχει περάσει το χειρότερο κομμάτι και να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις.
👉 Διάβασε κι αυτό: Τα 7 μαθήματα που πήρα σε έναν… Απρίλη
Επιστροφή στην κανονικότητα… Ποια απ’ όλες όμως;
Ωραία θα ήταν να είχαμε μια μηχανή του χρόνου και να πάμε τον χρόνο μπροστά. Όταν θα έχει τελειώσει όλο αυτό. Όταν θα κυκλοφορούμε πάλι χωρίς φόβο και άγχος. Όταν θα διασκεδάζουμε όπως παλιά και θα ταξιδεύουμε και θα τρώμε σε εστιατόρια και θα πίνουμε καφέ και θα περπατάμε αναπνέοντας κανονικά. Αλλά δεν υπάρχει μηχανή του χρόνου. Υπάρχει αυτό το ρημάδι το «τώρα» που είτε το θέλουμε είτε όχι το ζούμε.
Καλώς ή κακώς πολλά πράγματα έχουν ήδη αλλάξει στην καθημερινότητά μας. Υποθέτω και (θέλω να) ελπίζω ότι οι δραστικές αλλαγές του 2020 θα μείνουν (στην ιστορία σίγουρα) πίσω και θα επανέλθουμε (;) στην κανονικότητα που γνωρίζαμε μέχρι τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2020. Σε ποια απ’ όλες όμως;
Και ποια είναι αυτή η… κανονική «κανονικότητα» τελικά; Αυτή που ζούσαμε, αυτή που ζούμε ή αυτή που θα ζήσουμε; Διάβασα κάπου ότι «μερικές φορές πρέπει να αφήνουμε την εικόνα της ζωής που έχουμε στο μυαλό μας και να βρίσκουμε τη χαρά στην ιστορία που ήδη ζούμε.»
Καλώς ή κακώς η ζωή μας αποκτά σταδιακά μια νέα «κανονικότητα». Ποια θα είναι αυτή ακριβώς κανείς δεν ξέρει ακόμα. Είναι τόσο κακό όμως αυτό;
Η ζωή είναι γεμάτη δυσάρεστες στιγμές που αλλάζουν τον κόσμο μας εν ριπή οφθαλμού. Αυτές οι δυσκολίες μας αλλάζουν είτε το θέλουμε είτε όχι. Μας λυγίζουν, αλλά αυτό δεν είναι τόσο κακό. Δυσάρεστο ναι, αλλά όπως είχε πει μια καθηγήτρια μου παλιότερα, καλύτερα να λυγίζεις παρά να σπας. Γινόμαστε πιο «ευλύγιστοι», πιο δυνατοί και πιο έξυπνοι.
👉 Διάβασε κι αυτό: 7 τρόποι να αποσπάσεις την προσοχή σου σε περίπτωση κρίσης πανικού
Στόχοι για τη νέα χρονιά… No thanks, I’m all set!
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα μαθήματα θα συνεχιστούν και το 2021, αλλά όπως και να’ χει αυτή η χρονιά θέλουμε να φύγει…! 🚪🔚
Έχω αναφέρει σε παλιότερη ανάρτηση του blog ότι αυτά τα resolutions (κοινώς στόχοι) για τη νέα χρονιά ποτέ δεν μου άρεσαν. Μ’ αρέσει η ιδέα, αλλά μέχρι εκεί. Στην πράξη με αγχώνουν τόσο πολύ και με φοβίζουν λίγο. Ίσως γιατί είμαι λίγο προληπτική σε αυτά… Λίγο «μην το πεις, αλλιώς θα το γρουσουζέψεις!» κατάσταση.
Πέρσι είχα αποφασίσει για το 2020 να μην βάλω στόχους και απλά να το αφήσω κι όπως έρθει. Χαίρομαι που το έκανα και στην πραγματικότητα αυτός ήταν κι ο στόχος μου… να μην έχω σημαντικούς στόχους. Κι αν κρίνω από το πως πήγε το 2020 έκανα παρα πολύ καλά!
Γι’ αυτό λέω να τον κρατήσω και για φέτος. Θα κάνω – και πάλι – ότι καλύτερο μπορώ χωρίς να σκέφτομαι για τις επόμενες 365 ημέρες «τι θα γίνει αν…». Απλώς θα συνεχίσω να προχωράω… μπροστά!
Και Καλη Χρονιά!!!
Εύχομαι να έχετε μια χρονιά με ότι λαχταράει περισσότερο η καρδιά σας!!! Ότι σας στέρησε η χρονιά που έφυγε να το βρείτε – ή να σας βρει – το 2021! Μόνο να προχωράτε…!
*Αρχική φωτό από το προσωπικό αρχείο μου: Ηλιοβασίλεμα στα Αυγώνυμα της Χίου.
❓ Εσύ βάζεις στόχους στο τέλος κάθε χρονιάς;
❓ Αν σου άρεσε η ανάρτησή μου, άφησε ένα σχόλιο και πες μου τη γνώμη σου. Θα χαρώ να μάθω τις σκέψεις σου πάνω σε αυτό.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:
🖊 Τα 5 πιο ξεχωριστά δώρα των φετινών Χριστουγέννων
🖊 Όσα έμαθα μετά από 1 χρόνο blogging!
🖊 Το #1 κόλπο για να νικήσεις την αναβλητικότητα
🖊 8 τρόποι να διαχειριστείς μια «κακή» μέρα!
👉 Μην παραλείψεις να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μου για να μείνεις ενημερωμένος, αλλά και να με ακολουθήσεις σε Facebook, Instagram και Pinterest!
My Little Curious Blog 