Όταν το σώμα σου φωνάζει «σταμάτα» να το ακούς!

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα – ειδικά στην εποχή μας – από το να σου αρέσει η δουλειά που κάνεις! Τί γίνεται, όμως, όταν κάπου χάνεται το μέτρο και η δουλειά καταντά αγγαρεία; Όταν το σώμα σου φωνάζει «σταμάτα»… κι εσύ δεν το ακούς;

Όταν ξαφνικά ξεχνάς γιατί άρχισες και αναρωτιέσαι γιατί ασχολείσαι; Όταν χάνεις τον στόχο και τον σκοπό σου; Μήπως απλά κουράστηκες και χρειάζεσαι ένα διάλειμμα; Αν νιώθεις ότι σε κουράζει και μόνο η ιδέα να ασχοληθείς με όσα μέχρι χτες σε «γέμιζαν» όσο τίποτα στον κόσμο, ίσως να σου λείπει η έμπνευση ή απλά έχεις κουραστεί.

Όλα αυτά έχουν όνομα: υπερκόπωση ή εργασιακή εξάντληση (αγγλιστί burn out). Όπως κι αν το ονομάσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Το σώμα φωνάζει «σταμάτα!» με πολλούς τρόπους.

Η υπερκόπωση είναι αθόρυβη. Δεν θα νιώσεις από την μια μέρα στην άλλη απλή κούραση. Είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται μακροχρόνια και κυρίως αθόρυβα.

Μερικά από τα σημάδια περιλαμβάνουν: έλλειψη συγκέντρωσης, έλλειψη ύπνου, αίσθημα κούρασης σωματικής και ψυχολογικής, παραίτηση από ασχολίες που μέχρι πρότινος λάτρευες, άγχος, πεσμένη διάθεση, αίσθημα αποτυχίας ή αμφισβήτησης.

© Pexels

Τι να κάνεις όταν συμβαίνει

Σταματάς ότι κάνεις. Παίρνεις μερικές αργές και βαθιές ανάσες. Και το κυριότερο κάνεις ένα διάλειμμα. Κάνεις πράγματα που σε ηρεμούν… ΜΟΝΟ!

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι αν συνεχίσεις έτσι μόνο σε καλό δεν θα σου βγει. Αποφασίζεις να κάνεις ένα μικρό ή μεγάλο διάλειμμα από όλα όσα σου προκάλεσαν την εξάντληση.

Όλα εκεί θα είναι, όταν γυρίσεις. Μπορούν να περιμένουν!!

© Pinterest

Στην δική μου περίπτωση αποφάσισα να απέχω κάποιες μέρες (σχεδόν) από όλα. Και χαίρομαι που το έκανα.

Λίγο το πολύ… άγχος λόγω δουλειάς αλλά και προσωπικών θεμάτων, λίγο ο τένοντας του χεριού που βγήκε knockout (και πολύ άργησε) μαζεύτηκαν όλα μαζί σε μια σωματική, αλλά κυρίως ψυχολογική κούραση. Γνωστό κι ως burn out ή υπερκόπωση. 

Το σώμα φωνάζει «σταμάτα!». Κι αν δεν το ακούσεις τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια για τον οργανισμό σου.

Καμία δουλειά και κανένα project δεν αξίζει να αρρωστήσεις με αυτό τον τρόπο. Όσο σημαντική κι αν είναι η δουλειά σου. Όσο κι αν την λατρεύεις, δεν αξίζει να χάσεις τον εαυτό σου. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η υπερκόπωση!

Αν κουράστηκες, μην τα παρατάς. Απλά ξεκουράσου!

Το πριν….

Είναι από τις περιπτώσεις που θαυμάζεις τις αντοχές σου, αλλά μόλις καθίσεις είναι που καταλαβαίνεις πόσο κουρασμένη είσαι τελικά.

Πριν το πάρω απόφαση… ή μάλλον πριν η κρίση πανικού μου το πάρει απόφαση ΓΙΑ εμένα, συνήθιζα να γράφω συνέχεια. Όχι μόνο για τα blogs. Αλλά κυρίως για αυτά.

Ξέκλεβα λίγα λεπτά στα διαλείμματα της δουλειάς, αλλά και μεταξύ δουλειών σπιτιού, λίγη ώρα κάθε φορά για να διαβάσω, ψάξω, γράψω, ξαναγράψω, διορθώσω 20 φορές το ίδιο κείμενο (αν είσαι τελειομανής με καταλαβαίνεις…).

Ταυτόχρονα είχα διαρκώς το νου μου, μέρα παρα μέρα, να προμοτάρω αναλόγως κάποια νέα αλλά και παλιότερες αναρτήσεις κλπ κλπ.

Αν είσαι blogger ξέρεις πολύ καλά για τι μιλάω.

Γράφοντας και ψάχνοντας ταυτόχρονα για την επόμενη…! Από ιδέες δεν ξεμένω ποτέ είναι η αλήθεια. Ακόμα και με την υπερκόπωση…! Είμαι σαν έναν Η/Υ που έχει εκατό καρτέλες ανοιχτές ταυτόχρονα, 24 ώρες το 24ωρο.

…και το μετά

Το αποτέλεσμα; Είναι από αυτές τις παύσεις που μόνο όταν τις κάνεις πράξη συνειδητοποιείς πόσο τις χρειάζεσαι.

Αναθεώρησα κάποιους στόχους κι έβαλα κάποιους καινούριους… πιο απλούς. Πήρα τις αποστάσεις και τον χρόνο μου, όχι μόνο από όσα μου προκάλεσαν την υπερκόπωση, αλλά κι από εμένα την ίδια. Τι εννοώ με αυτό. Σταματώντας τις απαιτητικές ασχολίες μου, σαν λογικό επακόλουθο, σταμάτησα και να τις σκέφτομαι αφήνοντας έτσι στο μυαλό μου χώρο και χρόνο να ηρεμήσει.

Πέρασα μια εβδομάδα χωρίς να γυρνάω κουρασμένη από τη δουλειά (περισσότερο από τα ΜΜΜ είναι η κούραση βέβαια…).

Το ότι κουράστηκες να κάνεις αυτό που αγαπάς δε σημαίνει ότι έπαψε να σου αρέσει.

Απολαμβάνω να εκφράζομαι γράφοντας. Είτε στα blogs μου είτε στο ημερολόγιο μου. Αυτό δεν αλλάζει άλλωστε.

Όμως, έρχεται μια μέρα που το σώμα «φωνάζει» ή μάλλον «ουρλιάζει» για ένα διάλειμμα. Και μια ‘τυχαία’ ξεκάρφωτη ταχυπαλμία έρχεται να σου δώσει την πρώτη προειδοποίηση.

Όταν ξέρεις τι θα ακολουθήσει μετά από αυτή την ταχυπαλμία και πόσο άσχημα θα εξελιχθεί (δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε) απλά σταματάς οτιδήποτε κάνεις.

Όταν το σώμα σου φωνάζει «σταμάτα» να το ακούς!

(Από το ημερολόγιο μου)

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συνεχίζω. Το σημειωματάριο με τον προγραμματισμό της εβδομάδας βρίσκεται μπροστά μου. Ανοιχτό όπως πάντα. Το καθιερωμένο τσεκάρισμα των δημοσιεύσεων της αυριανής ημέρας με περιμένει.

Δημοσιεύσεις που έχω προγραμματίσει από το προηγούμενο Σ/Κ. Ένα απλό τσεκάρισμα είναι. Δεν καταλαβαίνω τί έπαθα μόλις τώρα. Μόλις έχω μαγειρέψει το αυριανό φαγητό, έχω καθαρίσει την κουζίνα και κάθομαι αμέριμνη (που να’ ξερα) μπροστά στον Η/Υ μου.

Ξαφνικά νιώθω μια εξάντληση… Τις τελευταίες ημέρες συμβαίνει συχνά, αλλά το απέδιδα πάντα στη ζέστη – δεν την αντέχω… χίλιες φορές το κρύο, στην κούραση της ημέρας λόγω δουλειάς ή στο ότι το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα αρκετά αργά λόγω ανεξήγητης (;) υπερέντασης.

© Pexels

Μήπως ξέχασα τις βιταμίνες μου σήμερα; Μπα, όχι. Κι όμως, για μερικά λεπτά κάθομαι και κοιτάω την οθόνη λες και την βλέπω για πρώτη φορά.

«Ευκαιρία ψάχνεις να τεμπελιάσεις μού φαίνεται.» Το μυαλό θέλει να υπακούσει, αλλά το σώμα δεν συνεργάζεται. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι το σώμα μου άκουγε καλύτερα από εμένα… και κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες να μου μιλήσει.

Κι όμως, εγώ πιέζω τον εαυτό μου να συνεχίσει…! Σκέφτομαι ότι ο προγραμματισμός θα πάει πίσω, αν δεν το κάνω τώρα. Αγχώθηκα με αυτό! Στο πρώτο κλικ νιώθω και το πρώτο μικρό ‘φτερούγισμα’ στο στήθος… αμέσως μετά η γνώριμη ταχυπαλμία.

«Γα@#το, τί έκανα;» Αμέσως σπρώχνω πίσω την καρέκλα του υπολογιστή και συγκεντρώνομαι στο να μετράω τα βότσαλα στο μωσαϊκό του δαπέδου (σε τέτοιες στιγμές δε σε νοιάζει τι μετράς, αρκεί να μετράς) προσπαθώντας να ελέγξω την αναπνοή μου.

Παίρνω αργές, βαθιές αναπνοές. Μετά από λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα (δεν έχω ιδέα πως περνάει ο χρόνος εκείνες τις στιγμές), ηρεμώ.

Ευτυχώς! Το πρόλαβα… αυτή τη φορά! Ξανακοιτάω την οθόνη.

– Πώς δεν το κατάλαβα νωρίτερα; Μάλλον χρειάζομαι διάλειμμα… χτες.

– Μάλλον; Κυριολεκτικά στο φωνάζω αυτή τη στιγμή…! Μέρες τώρα στο φωνάζω. Αλλά δεν ακούς…!

– Εντάξει… Διάλειμμα… μέχρι νεοτέρας!

Συμπέρασμα

Τις στιγμές που γράφεται αυτό το κείμενο βρίσκομαι σε μίνι διακοπές… στο σπίτι μου! Μεσολάβησε και ένα Σ/Κ στο χωριό βέβαια, αλλά κυρίως σπίτι.

Ακόμα και τώρα που επέστρεψα στη βάση μου νιώθω καλύτερα, αλλά επειδή το άγχος είναι ύπουλο, προτιμώ να κάνω μικρά βήματα κάθε φορά. Ένα από αυτά είναι να εκφραστώ γράφοντας, και ίσως, βοηθώντας κι άλλους που ίσως βίωσαν ή βιώνουν το ίδιο.

Εσύ πόσο καλά ακούς το σώμα σου;;

*Αρχική εικόνα από Pixabay

❓Πώς σου φάνηκε η ανάρτηση μου; Θα χαρώ να δω σχόλιο σου παρακάτω!

---

Σχετικά άρθρα:

✔ 8 τρόποι να διαχειριστείς μια «κακή» μέρα!
✔ 4 πράγματα που πρέπει να κάνεις το φετινό καλοκαίρι!
✔ Τα 7 μαθήματα που πήρα σε έναν… Απρίλη
✔ Ένα βήμα πίσω σήμερα, δύο βήματα μπροστά αύριο!
✔ Η πιο σημαντική σχέση της ζωής σου είναι με εσένα!

---

👉 Μην παραλείψεις να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μου για να μείνεις ενημερωμένος, αλλά και να με ακολουθήσεις σε Facebook, Instagram και Pinterest!

---